Forman poucza, Forman wychowuje. Jeden z najlepszych i najbardziej znanych filmów czeskiej Nowej Fali. Dzieło Milosa Forman wzięło udział w konkursie głównym festiwalu w Wenecji oraz było nominowane do Oscara i Złotego Globa w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny w roku 1967. „Miłość blondynki” bo o tym filmie mowa to gorzki komediodramat opowiadający o młodej dziewczynie, która zakochuje się w chłopaku grającym podczas wieczoru zapoznawczego na pianinie. Nastolatkowie spędzają razem noc po czym się rozstają. Dziewczyna postanawia odwiedzić go w rodzinnej Pradze. Jak się później okazuje zdziwiony jest nie tylko chłopak, ale i jego rodzice. Tytuł filmu ma oddźwięk metaforyczny i trafia w samo sedno sprawy. Obraz Formana to wydawać by się mogło błaha miłosna historia. Miłość przedstawiona przez reżysera jest jak blondynka – naiwna. Twórca „Lotu nad kukułczym gniazdem” posługuje się również innymi stereotypami krytykując tym samym ludzi mieszkających w miastach. Mowa tutaj o rodzicach chłopaka, który uwiódł główną bohaterkę. Szczególnie matka, kierująca się zasadą „co by było gdyby sąsiedzi się dowiedzieli?”. Niesamowite jest to, że Forman w niecałe półtorej godziny przekazał swoim filmem tak wiele. Pokazał bawiącą się społeczność małej miejscowości, głupią i naiwną miłość młodej dziewczyny do chłopaka którego ledwo zna czy wreszcie konfrontacje pokoleń. Humor w filmie jest rubaszny, pełen komizmu sytuacyjnego. Dwie sceny łóżkowe: z roletą i rodzicami ociekają formanowskich humorem, podobnie ze sceną na potańcówce gdy kelner myli stoliki. Prosta historia opowiedziana w prosty sposób. Pozycja obowiązkowa.