Obejrzałam "Amadeusza", "Skandalistę Larry1ego Flynta", "Człowieka z księżyca" oraz "Hair".
Może nie powinnam wyciągać zbyt daleko idących wniosków na podstawie zaledwie czterech filmów, jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że mają one jeden wspólny mianownik.

Wszystkie opowiadają historię człowieka, który nie może odnaleźć się w społeczeństwie pełnym kompromisów i konformizmu. Mówią o jednostkach zmagających się z rolą, jaką narzuca im społeczeństwo, normy społeczne i obowiązujące aktualnie systemy zasad.
Filmy te są biografiami ludzi, którzy walczą o „wolność” (różnie pojmowaną) w społeczeństwie, które się jej wyrzekło dla wygody i bezpieczeństwa. Społeczeństwo jest szczęśliwe, chociaż wbrew wewnętrznemu głosowi przyjmuje wiele nakazów, zasad i ról obcych sobie.

Mozart to samotny, odtrącony i nierozumiany przez otoczenie geniusz, a jego antytezą jest Salieri.
Larry Flynt, postać kontrowersyjna, wystawia na próbę tolerancyjność społeczeństwa amerykańskiego, a posądzony o szerzenie pornografii w swoim piśmie Hustler walczy o "wolność słowa". Wygrywa sprawę w sądzie, czym udowadnia, że z "systemem" można wygrać. Można dyskutować, czy w tym przypadku jest to pozytywne.
Człowiek z księżyca to komik, którego dowcipów nikt nie rozumie. Mimo tego z uporem maniaka realizuje swoją drogę kariery, nie idąc jednocześnie na żadne kompromisy i umizgi w kierunku publiki. Występuje w sitcomie tylko po to, aby "przemycić" w TV swój rodzaj sztuki.

Milos Forman kręcił wiele ze scen w naturalnych, niestylizowanych wnętrzach, aktorzy drugoplanowi często byli amatorami, bardzo oszczędnie stosował charakteryzację, koncentrował się na codziennych prozaicznych zdarzeniach i potocznych czynnościach, czym mistrzowsko uzyskiwał wrażenie prawdziwości zdarzeń.

Nie piszę o tym bez powodu.
Zauważyłam, że w przypadku niektórych reżyserów, można lepiej zrozumieć ich filmy, jeżeli obejrzy się kilka.
Wydaje mi się, że tak właśnie jest w przypadku Formana.